Поместеният тук разказ от Лила Кономара ще бъде публикуван в предпразничния коледен брой на гръцкото литературно списание „Анагностис“ (на гръцки означава „читател“: www.oanagnostis.gr).

Моето чорапче е това малкото със звездичките, вдясно

Лила Кономара

Мили Дядо Коледа,

Най-напред искам да ми кажеш нещо много важно. Кой си ти наистина, обърках се. Завчера като излязохме с мама по магазините, видях множество дядо Коледа на площада, а в събота и неделя като отидохме при дядо, имаше… още един по телевизията, в онова предаване, дето разни хора винаги са в много добро настроение, понеже вече не ходят на училище и показват как да готвиш разни ястия, да правиш сладкиши и други такива.

Мама казва, че тези Дядо Коледа са твоите помощници, понеже имаш много работа и не можеш да насмогнеш сам. Брат ми Андонис, който все се прави на умник, понеже е две години по-голям от мен и има страхотна колекция от птичи пера, които рядко ми позволява да пипна, казва, че тези били фалшиви Дядо Коледи, като мен, когато се бях облякъл като Spiderman за карнавала по Заговезни, а той беше Dead Pool[1]. Тогава, обаче, защо и аз да не мога да си облека униформата и да изляза на площада? Завчера попитах татко, а той ми каза да престана да говоря глупости и тогава понечих да кажа нещо за карнавала, но се запънах, понеже думата беше трудна, а татко се ядоса още повече и мама ми даде знак да си затварям устата, понеже не трябвало да досаждам на татко. По-скоро Андонис говори глупости, понеже нито съм видял друг маскиран на площада, нито по Заговезни имаше някой облечен като Дядо Коледа на партито при Марина. Тя се бе маскирала като Ариел, но понеже русалките не носят очила, тя не си сложи нейните и непрекъснато са спъваше, докато накрая си разби носа върху бюфета, разрева се, а един нейн братовчед започна да й се подиграва, а пък аз му треснах супер юмручен удар и му казах, че ще му изтръгна сърцето благодарение на моята свръхсила, тогава той са разплака и се развика, капна и един голям сопол върху карнавалните му дрехи, беше облечен като Тор[2], Никитас като Ant-Man, а Петрос като робот; Дядо Коледа във всеки случай нямаше.

Като отидохме да видим дядо, го попитах кой казва истина и кой лъже, а тогава той взе да клати глава и нещо да мърмори за коледния дух, но не го разбрах много добре, понеже вече бе полузадрямал на стола. Напоследък непрекъснато спи, не е весело с него както преди, когато ни разказваше истории за змейове и криеше по джобовете си карамели и шоколади. Сега в джобовете му няма нищо, погледнах добре, само някакви мръсни хартиени кърпички, да не говорим, че непрекъснато ме нарича Григорис, кой е този Григорис – не зная, умът му е като обърнатата наопаки снежна топка на Марина, непрекъснато вали сняг вътре в нея и не разбираш какво се случва, а и знаеш ли, той може и да не е истинският ми дядо, а някой друг; помислих си го тогава, като видях онези изкуствени челюсти на дъното на чашата върху нощното му шкафче, но като понечих да го хвана за крака да видя дали и той не е изкуствен, като на капитан Хук[3], мама ме спря, така че не мога да кажа със сигурност.

Във всеки случай Петрос, който е най-добрият ми приятел, ми каза че всички тези дядоколеди на площада и по телевизията са аватари, както в онази игра, която баща му му бил купил и му позволявал да играе всяка неделя. Изведнъж гората се изпълва с аватари, значи, говорим за цяла армия и така врагът не знае кой е истинският герой. Казва, че това било супер прикритие, тъй като истинския Дядо Коледа децата не бивало да го виждат, същото казва и мама и нито веднъж на Коледа не позволява да остана буден да те дочакам. Ти, обаче, имаш магически сили и виждаш всичко, както Бог. Знаеш дали съм бил послушно дете или съм вършил пакости, яхваш шейната си и дзъннн, обикаляш цялата земя като пумпал и раздаваш подаръците без въобще да объркаш кутиите, както аз бъркам седем по седем или осем по девет и учителката очертава големи кръгове в тетрадката ми, а после трябва да я скрия да не я види татко и да се разгневи. Грешките по аритметика броят ли се за пакост? Дали губиш много точки или не?

Във всеки случай трябва да ти кажа, че много съм се забъркал с всичко това дали е така и дали знаеш всичко като Господ, тогава ще знаеш какво искам да си пожелая да ми донесеш, а пък тогава защо учителката ни казва, че трябвало да ти напиша писмо? Когато попитах мама, тя не ми отговори, само поклати глава, усмихвайки се, както прави винаги. Може дори тя да не знае, понеже съм я виждал да се обърква много пъти и да допуска грешни неща или да казва погрешни думи, които карат татко да се разгневява и тогава тя виква на мен и на Андонис да се отдалечим. Затътряме се надолу по стълбите до мазето и се скриваме зад онзи голям котел, който през зимата издава странен шум и заглушава виковете, затова и аз долепям ухо до него и затварям очи. Андонис мърда устни, знам че брои, казвал ми го е. Като стигне до хиляда –казва –всичко щяло да свърши. Андонис го бива в смятането и не се обърква като мен, нито пък затваря очи. Държи ги широко отворени в мрака и веднъж, като мина една хлебарка, той взе да я тъпче с обувка, отново и отново, и не спря докато съвсем не я размаза. Когато се връщаме вкъщи, тялото на мама е осеяно с черни и червени цветя. Тя казва, че са анемони. Поникват магически и след няколко дни изчезват.

В крайна сметка си мисля, че Петрос може би е прав и затова искам да ти поръчам да ми донесеш книгата с магическите ти заклинания. Виждал съм една такава в онази настолна игра, в която научаваш как да накараш монета да изчезне и други фокуси и трикове. В твоята сигурно ще пише за номера с аватарите, искам да разбера как го правиш, да го науча и аз. Да напълня вкъщи с майки, андонисовци и христовци, а след това целия квартал, и площада, и цялата земя, никой да не може да ни намери, нали знаеш, като онези хора, които изчезват и показват снимките им по телевизора, но никога не научаваме, че са ги намерили. Нашите аватари ще бъдат съвсем същите като нас. Тези на мама ще клатят глава, усмихвайки се, като куклата на витрината на магазина с играчки и върху телата им ще поникват вълшебни анемони, тези на Андонис ще държат кутия пълна с разноцветни пера, а моите ще бъркат седем по седем и осем по девет и ще се запъват на дългите, трудни думи – също като мен.

Христос

Превод от гръцки: Здравка Михайлова

---

[1] Deadpool е американски филм (2016) за супергерой, по образа от Marvel Comics със същото име; режисиран от Тим Милър – бел. прев.

[2] Супергероят Тор от The Marvel Comics дебютира в научната фастастика/фентъзи антология „Пътуване в загадката“ (The Journey into Mystery) #83 (август 1962 г.) – бел. прев.

[3] Капитан Хук – главният противник на Питър Пан от едноименния анимационен филма „Питър Пан“ на Дисни. – бел. прев.

За авторката

Лила Кономара е гръцка писателка родена в Атина (1960). Следвала е съвременна литература в Париж и е работила като преподавателка във Френския културен институт в Атина. Литературният й дебют с книгата „Макао“ (2002, 2005, 2019) е отличен с награда на сп. „Диавазо“ (2003). Издала е романа „Четири сезона – детайл“ (2004), романа за деца „Точно в 11 и 11′“ (2005), „Възстановката“ (2009), „Вечерята“ (2012) и сборника с разкази „Безпокойствата на геометъра“ (2014), романа „Картата на света в ума ти“ (2018). Последният й роман „Вързопът“ е издаден от атинското издателство „Кастаниотис“ (2022).

Превежда литература от френски, авторка на рецензии в литературния печат.

Жени писателки срещу насилието

Лила Кономара е член-съосновател на формацията Жени писателки срещу насилието основаващо се върху пола и убийствата на жени, които обединяват сили и глас срещу всякакви форми на насилие свързани с пола.

Всичко започва от улични демонстрации, от публичното пространство, протестни шествия на площад „Синтагма“ пред парламента в Атина. На 5 февруари тази година, жени писателки събеседват и решават да подпишат съвместна прокламация, тъй като мълчанието и безразличието пред все по-засилващите се прояви на основаващо се върху пола насилие са немислими.

В прокламацията се казва: „Знаем много добре, и чрез нашия опит като жени, често пъти травмиращ, че всяка форма на насилие срещу жените нарушава правото им на живот, както и правото им да се радват на живота без да бъдат дискриминирани. Настояваме да бъде сложен край на едно положение, което подхвърля на изпитание и подкопава както демокрацията, така е цивилизацията. Явлението насилие основаващо се върху пола се среща във всички общества и във всички обществени слоеве, независимо от нивото на развитие, от степента на политическа стабилност, културата и религията, както в публичното, така и в частното пространство. Също така много добре знаем колко крайна форма на това насилие представлява убийството над жени, като кулминация – по правило – на продължаващи с години насилствени отношения на съжителство или семейни отношения. Убедени сме че причината за него, основният стимул за извършители, е полът на жертвата и често пъти нейният отказ да се съобразява с патриархални повели. Става дума за сексистко, наказателно престъпление, което се обостря в рамката на едно по-широко патриархално налагане и диктат. При все това, гръцката държава и нейната юридическа система отказва да го признае като такова, да го назове, да го включи в правния речник/ терминология и по-специално в Наказателния кодекс, както настояват женските и феминистични движения, а и множество научни сдружения, въпреки 18-те убийства на жени регистрирани в Гърция (изследователките на въпроса твърдят, че техният брой надхвърля 27) само за 2021 г. Тя отрича или не е състояние да се фокусира върху женомразството, прехвърля вината върху жертвите, възприема двоен морален аршин и в последна сметка откроява и потвърждава неспособността си да осигури закрила на половината от населението на страната.“.

Сред подписалите декларацията се известни авторки като Реа Галанаки, позната на българския читател с романа й „Житие на Исмаил Ферик паша“, Ирини Янаки, детската писателка Ангелики Дарласи, Диони Димитриаду, Катерина Каризони, Елса Корнети, солунските поетеси Хлои Куцумбели и Евтихия-Александра Лукиду, романистките Аргиро Мандоглу, Елени Приоволу, Елена Маруцу, Теси Байла, авторката на криминални романи Хилда Пападимитриу, Евгения Бояну, разказвачката Василики Пеца, психоложката, преподавателка в университета за социални науки „Пандион“ и авторка на художествени произведения Фотини Цаликоглу, поетесата Лилия Циува, Христина Франгескаки и др.

Откъс от новоиздадения роман на Лила Кономара „Вързопът“ | Απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Λίλας Κονομάρα «Ο μπόγος»

Το διήγημα της ΛίλαςΚονομάρα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε/ θα δημοσιευτεί στο τελευταίο για τη χρονιά τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Ο αναγνώστης».

Η κάλτσα μου είναι η μικρή με τα αστεράκια, δεξιά

της Λίλας Κονομάρα

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Πρώτα απ’ όλα θέλω να μου πεις κάτι πολύ σημαντικό. Ποιος είσαι στ’ αλήθεια, έχω μπερδευτεί. Προχτές που κατεβήκαμε με τη μαμά στα μαγαζιά είδα πάρα πολλούς Αγιοβασίληδες στην πλατεία και το Σαββατοκύριακο που πήγαμε στον παππού ήταν  άλλος ένας στην τηλεόραση, σ’ εκείνη την εκπομπή που οι άνθρωποι είναι πάντα πολύ κεφάτοι μάλλον επειδή δεν πάνε πια σχολείο και σου δείχνουν πώς να φτιάχνεις φαγητά και γλυκά κι άλλα τέτοια.

Η μαμά λέει ότι αυτοί οι Αγιοβασίληδες είναι βοηθοί σου γιατί έχεις πολλή δουλειά και δεν τα προλαβαίνεις όλα μόνος σου. Ο αδελφός μου ο Αντώνης που κάνει πάντα τον έξυπνο επειδή με περνάει δυο χρόνια κι έχει μια φοβερή συλλογή από φτερά πουλιών που σπάνια μ’ αφήνει να τα πιάνω, λέει ότι αυτοί είναι ψεύτικοι Αγιοβασίληδες όπως εγώ που ντύθηκα Spiderman τις Απόκριες κι εκείνος Dead Pool. Τότε όμως γιατί κι εγώ να μην μπορώ να φορέσω τη στολή μου και να βγω στην πλατεία; Ρώτησα προχτές τον μπαμπά, κι εκείνος μού είπε να κόψω τις βλακείες και τότε εγώ πήγα να πω κάτι για το καρναβάλι, αλλά κόλλησα επειδή είναι δύσκολη λέξη και ο μπαμπάς θύμωσε κι άλλο και η μαμά μου έκανε νόημα να κλείσω το στόμα μου γιατί δεν πρέπει να συγχύζω τον μπαμπά. Μάλλον ο Αντώνης λέει βλακείες γιατί ούτε είδα άλλο μασκαρά στην πλατεία ούτε τις Απόκριες υπήρχε κανένας ντυμένος Άγιος Βασίλης στο πάρτι της Μαρίνας. Εκείνη είχε ντυθεί Άριελ και επειδή οι γοργόνες λέει δεν φοράνε γυαλιά, δεν έβαζε τα δικά της κι όλο  σκόνταφτε ώσπου χτύπησε τη μύτη της στον μπουφέ,  έβαλε τα κλάματα και ένας ξάδερφος της άρχισε να την κοροϊδεύει, οπότε του ‘ριξα κι εγώ μια σούπερ μπουνιά και του είπα ότι θα του ξεριζώσω την καρδιά χάρη στις υπερδυνάμεις μου, τότε άρχισε κι εκείνος να κλαίει και να φωνάζει, του έπεσε και μια μεγάλη κίτρινη μύξα στη στολή του, ήταν ντυμένος Θωρ, ο Νικήτας Ant-Man κι ο Πέτρος ρομπότ,  Άγιος Βασίλης πάντως δεν υπήρχε. 

Όταν είχαμε πάει να δούμε τον παππού, τον ρώτησα ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα και τότε εκείνος κούνησε το κεφάλι και κάτι μουρμούρισε για το πνεύμα των Χριστουγέννων αλλά δεν το πολυκατάλαβα γιατί είχε ήδη μισοκοιμηθεί στην καρέκλα. Τελευταία όλο κοιμάται, δεν έχει πλάκα όπως παλιά που μας έλεγε ιστορίες με δράκους κι έκρυβε στις τσέπες του καραμέλες και σοκολάτες. Τώρα στην τσέπη του δεν έχει τίποτα, κοίταξα καλά, μόνο κάτι βρώμικα χαρτομάντιλα, άσε που όλο με λέει Γρηγόρη, ποιος είναι αυτός ο Γρηγόρης δεν ξέρω, το μυαλό του είναι σαν την αναποδογυρισμένη χιονόμπαλα της Μαρίνας, όλο χιονίζει εκεί μέσα και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται ή μπορεί ξέρεις και να μην είναι ο πραγματικός παππούς μου αυτός αλλά ένας άλλος, το σκέφτηκα τότε που είδα εκείνα τα ψεύτικα δόντια στον πάτο του ποτηριού στο κομοδίνο του, όμως όταν πήγα να πιάσω το πόδι του να δω αν είναι ψεύτικο κι αυτό σαν του κάπταιν Χουκ, η μαμά με σταμάτησε κι έτσι δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά.

Ο Πέτρος πάντως, ο κολλητός μου, μου είπε ότι όλοι αυτοί οι Αγιοβασίληδες στην πλατεία και στην τηλεόραση είναι άβαταρ, όπως σ’ εκείνο το παιχνίδι που του αγόρασε ο μπαμπάς του και τον αφήνει να παίζει κάθε Κυριακή. Ξαφνικά το δάσος γεμίζει άβαταρ,  μιλάμε ολόκληρο στρατό κι έτσι ο εχθρός δεν ξέρει ποιος είναι ο αληθινός ήρωας. Είναι λέει η σούπερ κάλυψη γιατί τον πραγματικό Άγιο Βασίλη δεν κάνει να τον δουν τα παιδιά, το ίδιο λέει κι η μαμά και κάθε Χριστούγεννα δεν μ’ αφήνει να μείνω ξύπνιος να σε περιμένω. Εσύ όμως έχεις μαγικές δυνάμεις και τα βλέπεις όλα, όπως ο Θεός. Ξέρεις αν ήμουν καλό παιδί ή αν έκανα αταξίες, καβαλάς το έλκηθρό σου και σβινννν, γυρίζεις όλη τη γη σαν σβούρα και μοιράζεις τα δώρα χωρίς να μπερδέψεις καθόλου τα κουτιά όπως μπερδεύομαι εγώ με το εφτά εφτά ή το οχτώ εννιά και η δασκάλα κάνει δύο μεγάλους κύκλους  στο τετράδιο κι ύστερα πρέπει να το κρύψω να μην το δει ο μπαμπάς και θυμώσει. Τα λάθη στην αριθμητική μετράνε για αταξία; Χάνεις πολλούς πόντους ή όχι;

Πρέπει να σου πω πάντως ότι έχω μπερδευτεί πολύ με όλα αυτά και αν είναι έτσι και τα ξέρεις όλα σαν τον Θεό, τότε θα ξέρεις και τι θέλω να σου ζητήσω οπότε γιατί λέει η δασκάλα ότι πρέπει να γράψω το γράμμα; Όταν ρώτησα τη μαμά, δεν μου απάντησε, μόνο κούνησε χαμογελώντας το κεφάλι όπως κάνει πάντα. Μπορεί ούτε κι αυτή να ξέρει γιατί την έχω δει να μπερδεύεται πολλές φορές και να κάνει τα λάθος πράγματα ή να λέει τις λάθος λέξεις που κάνουν τον μπαμπά να θυμώνει και τότε εκείνη μας φωνάζει στον Αντώνη και σε μένα να φύγουμε μακριά. Κουτρουβαλάμε τις σκάλες ως το υπόγειο και κρυβόμαστε πίσω από εκείνο το μεγάλο καζάνι που το χειμώνα κάνει έναν περίεργο θόρυβο και σκεπάζει τις φωνές και τα ουρλιαχτά γι’ αυτό κι εγώ κολλάω πάνω το αυτί μου και κλείνω τα μάτια. Ο Αντώνης κουνάει τα χείλη του, ξέρω ότι μετράει, μου το ‘χει πει. Άμα φτάσεις ως το 1000, λέει, όλα θα έχουν περάσει. Ο Αντώνης είναι καλός στην αριθμητική και δεν μπερδεύεται σαν κι εμένα ούτε και κλείνει τα μάτια. Τα κρατάει ορθάνοιχτα μέσα στο σκοτάδι και μια φορά που πέρασε μια κατσαρίδα, άρχισε να την πατάει με το παπούτσι του ξανά και ξανά και δεν σταμάτησε μέχρι να την λιώσει τελείως. Όταν γυρνάμε σπίτι το σώμα της μαμάς είναι γεμάτο μαύρα και κόκκινα  λουλούδια. Λέει ότι είναι ανεμώνες. Φυτρώνουν μαγικά κι ύστερα από λίγες μέρες χάνονται.

Τελικά νομίζω ότι μάλλον ο Πέτρος έχει δίκιο γι’ αυτό θέλω να σου ζητήσω να μου φέρεις το βιβλίο με τα μαγικά σου ξόρκια. Έχω δει ένα τέτοιο σ’ εκείνο το επιτραπέζιο που μαθαίνεις πώς να εξαφανίζεις ένα κέρμα και άλλα φανταστικά κόλπα. Στο δικό σου, σίγουρα θα γράφει για το κόλπο με τα άβαταρ, θέλω να μάθω πώς το κάνεις, να το κάνω κι εγώ. Να γεμίσω το σπίτι μαμάδες, Αντώνηδες και Χρήστους κι ύστερα τη γειτονιά και την πλατεία και ολόκληρη τη γη για να μην μπορεί κανείς να μας βρει, ξέρεις, σαν εκείνους τους ανθρώπους που εξαφανίζονται και η τηλεόραση δείχνει τη φωτογραφία τους, αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε ότι τους βρήκανε. Τα άβατάρ μας θα είναι ολόιδια με μας. Της μαμάς, θα κουνάνε χαμογελώντας το κεφάλι σαν την κούκλα στη βιτρίνα του μαγαζιού με τα παιχνίδια και στο σώμα τους θα φυτρώνουν μαγικές ανεμώνες, του Αντώνη, θα κρατάνε ένα κουτί γεμάτο πολύχρωμα φτερά και τα δικά μου θα μπερδεύουν το εφτά εφτά και το οκτώ εννιά και θα κολλάνε στις τεράστιες, δύσκολες λέξεις όπως κι εγώ.

Χρήστος

*

Η Λίλα Κονομάρα γεννήθηκε στην Αθήνα (1960). Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία στο Παρίσι και εργάστηκε ως καθηγήτρια στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Ως λογοτέχνης πρωτοεμφανίστηκε το 2002 με το βιβλίο «Μακάο» (2002, 2005, 2019), για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ. Έχει εκδόσει το μυθιστόρημα «Τέσσερις εποχές – Λεπτομέρεια» (2004), το παιδικό μυθιστόρημα «Στις 11 & 11’ ακριβώς» (2005), «Η αναπαράσταση» (2009), «Το δείπνο» (Κέδρος, 2012) και «Οι ανησυχίες του γεωμέτρη» (Κέδρος, 2014), το μυθιστόρημα «Ο χάρτης του κόσμου στο μυαλό σου» (2018). Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Ο μπόγος»(2022) κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη.

Μεταφράζει γαλλική λογοτεχνία και αρθρογραφεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΩΝ «η φωνή της»

«Εμείς, γυναίκες συγγραφείς, αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφή βίας που συνδέεται με το φύλο και επιθυμούμε να ενώσουμε  τη φωνή μας με τη φωνή γυναικών που κακοποιούνται, βιάζονται ή και θανατώνονται στο πλαίσιο της πατριαρχίας, φαινόμενο μοναδικής ιστορικής αντοχής, το οποίο αναπαράγεται και διαιωνίζεται και στη χώρα μας.

Είμαστε γυναίκες, είμαστε συγγραφείς και δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχες.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, και μέσω της δικής μας έμφυλης εμπειρίας, συχνά τραυματικής, πως η κάθε μορφή βίας σε βάρος των γυναικών, παραβιάζει το δικαίωμά τους στη ζωή, καθώς και το δικαίωμα να  απολαμβάνουν τη ζωή χωρίς διακρίσεις. Και απαιτούμε να μπει τέλος σε μια κατάσταση που δοκιμάζει και υπονομεύει τόσο τη δημοκρατία όσο και τον πολιτισμό. Το φαινόμενο της έμφυλης βίας συναντάται  σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, τον βαθμό πολιτικής σταθερότητας, την κουλτούρα, τη θρησκεία, τόσο στον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό χώρο. Γνωρίζουμε πολύ καλά, επίσης, πως ακραία μορφή έμφυλης βίας αποτελεί η γυναικοκτονία, ως η κορύφωση, κατά κανόνα, μακρόχρονων βίαιων συντροφικών/οικογενειακών σχέσεων. Έχουμε την πεποίθηση  πως η αιτία της, το βασικό κίνητρο του δράστη, είναι το φύλο του θύματος και συχνά η άρνηση συμμόρφωσής του στις πατριαρχικές επιταγές. Πρόκειται για σεξιστικό, τιμωρητικό έγκλημα, που εντάσσεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πατριαρχικής πολιτικής επιβολής. Ωστόσο, η ελληνική πολιτεία και μάλιστα το νομικό της σύστημα, αρνείται να το αναγνωρίσει ως τέτοιο, να το ονοματίσει, να το εντάξει στη νομική γλώσσα/ ορολογία και ειδικότερα στον Ποινικό Κώδικα, όπως ζητούν τα γυναικεία και φεμινιστικά κινήματα και πολλοί επιστημονικοί φορείς, παρά τις 18 γυναικοκτονίες που καταγράφηκαν στη χώρα μας (οι ερευνήτριες ισχυρίζονται ότι ξεπερνούν τις 27) μόνο κατά το 2021.  Αρνείται ή δεν είναι σε θέση να επικεντρωθεί στον μισογυνισμό, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα, αποδέχεται το διπλό πρότυπο ηθικής και, τελικά, αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αποτυχία της να προστατέψει τον μισό  πληθυσμό της χώρας.

Έτσι, συγκροτούμε το δίκτυο Γυναίκες Συγγραφείς κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «η φωνή της», με κύριο σκοπό να συνδράμουμε στην ανάδειξη και αναγνώριση του φαινομένου της γυναικοκτονίας ως σεξιστικού εγκλήματος και στην ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην έμφυλη βία κάθε μορφής και σήμανσης. Συντασσόμαστε με τα γυναικεία/φεμινιστικά κινήματα, με  τις Επιτροπές Ισότητας των Ελληνικών Πανεπιστημίων, με γυναίκες και άντρες ακαδημαϊκούς, εργαζόμενες και εργαζόμενους, νέους και νέες, φοιτήτριες και φοιτητές, δημοσιογράφους, καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, με ευαισθητοποιημένα ευρύτερα μέλη της κοινωνίας ασχέτως φύλου, μετέχουμε στην Πρωτοβουλία κατά των Γυναικοκτονιών,  υπογράφοντας τη σχετική διακήρυξη και αγωνιζόμαστε με όσα  μέσα διαθέτουμε για την εξάλειψη  κάθε μορφής βίας που συνδέεται με το φύλο».