Човешки истории

На леля Кула

Госпожа Лили нахлу изведнъж в живота на госпожа Кула.

Също толкова внезапно колкото и онази, другата Лили. Една най-обикновена сутрин позвъни на звънеца й. Госпожа Кула, залутана както обичайно в безбрежното царство на своето домакинство, се завтече към входната врата с два пъти превъртения ключ. Негодувайки, както винаги. Кой ли амбулантен продавец се опитваше отново да проникне в нейната светая светих, нарушавайки личното й пространство? Дали пък не беше енорийският свещеник? Кой ден сме днес, помисли си тя замаяна. Дали пък не беше навечерието на Богоявление, освещаването на водите на Йордан. Може обаче да беше и някоя старица от умаления модел на социума – жилищната кооперация. От години вече затворена в дома си, тялото й я бе предало – тя бе забравила външния свят. Общуването й бе сведено до това да плати на младежите, които й носеха покупките, до вземане-даване с енорията, до това да размени някоя и друга приказка със съседките. Малцината роднини и приятели винаги известяваха за бъдещата си визита.

-Кой е?

-Мммм.

-Ама, кой е питам?

-Аз съм,… новата ви съседка.

Двойно превъртяната ключалка започна полека-лека да прещраква. Нима в кооперацията бе настъпил такъв напредък, а тя да не разбере? На кой ли етаж, впрочем? Кога ли бе станало това? Всички съседи й бяха познати, не само те, но и децата им, и внуците им, и историите и мебелите им, но преди всичко кой какви ги вършеше. Единственият апартамент, който бе някак по-недостъпен, беше този зад съседната врата. Студентката, която живееше там, приятелите й, пътувания до Солун, в чужбина.

Вратата най-после се отвори. Приливна вълна от красота заля апартамента. Високо смугло създание със стегнато слабо тяло, черни коси и невероятно царствена осанка, стоеше срещу нея. Спогледаха се. Очите й бяха теменужени, в силно люляков оттенък. Устата й женствена, с едва загатната усмивка и ситни бръчици, които се губеха в излъчваното от нея очарование. Бавно и неотклонно тя разгледа останалите черти на лицето й. Бръчките говореха за жена на вече зряла, на определена възраст. Всъщност, на неопределена. Беше от онези физиономии, които приковават вниманието ти още от пръв поглед и те пренасят в друга епоха, на безвремие. Сякаш са излезли от някой роман – съвсем живи, готови да ти разкажат самите те историята, която четеш. Харесваше й да чете. Разкостяше книгите, поглъщаше историите и пътуваше в пространството, във времето, чак до края на света. Умът й се отнесе към историческите романи, където лицата бяха запечатани по дефинитивен начин в редовете на книгата, сякаш съживяваха думите, местата, датите. Графини, придворни дами, изпаднали аристократи, безшумно действащи поборници.

– Името ми е Василики. Наричайте ме обаче Кула. Добре сте дошли.

– Благодаря.

-Добре сте дошли в нашето малко царство. Цял един свят с неговите истории, с неговите тревоги – помисли си тя, – с неговите мечти. Забравен, безшумен и изолиран подобно някое труднодостъпно село в планинска Гърция.

– Казвам се Лили.

– Много ми е приятно.

– Съседка съм ви. Племенницата ми, може би сте я виждали, замина за две години със стипендия за чужбина. Предостави ми апартамента си.

Всичко това й направи впечатление.

На следващия ден следобяд импозантната дама прекоси прага на госпожа Кула, държейки в ръце огромен албум. Кафето и чаят веднага бяха сложени на котлона, кравайчетата украсиха подноса за сервиране, а гравираните чаши от бюфета най-после намериха мястото, което им се полагаше върху колосаните бродирани покривчици. Порцелановият чайник, сложен като накит върху масата; чашите от различаващи се по големина и цвят сервизи бяха напълнени с чая и кафето на тяхната компанията. Снимките пренесоха двете жени в други времена. Госпожа Лили – танцьорка с изящно като порцеланова статуетка тяло, въртяща пируети на големи европейски сцени; в обятията на добре сложен балетист; в гримьорната заедно с другите танцьорки. По-надолу пак тя с втория й съпруг, в швейцарските планини в зимна премяна, в Куба танцуващи насред улицата, в Манхатън на фона на естакади, на сафари в Африка, в съответно облекло. В просторните кафетерии на Атина с известни хора на изкуството.

Митичен живот внасящ кинематографични образи насред стаята и пришпорващ в бяг въображението на госпожа Кула. Ах, колко нови неща щеше да има да разказва на обичните си племенници. Щеше да заеме театрална поза, да застане права на стола и с гръмък глас да разкаже всички тези нови истории, промушили се под прага на входната врата на апартамента й. Историите от мрачното й детство, от военните години, от тези на Окупацията и на Гражданската война, от партизанските времена в планината и преследванията, тя щеше да разкраси с любовни истории от големите презокеански лайнери и бляскавите оперни сцени на Европа. Щеше да им разказва, че не цялата история е покрита с гъсти и тежки облаци. В същия онзи момент, когато тук са бушували смъртта и опустошенията на войната, други хора, по други места, са преживявали радостта от любовта, съзиданието, пътешествията и безгрижието. Кълбото на времето имаше две лица.

Двете жени изплетоха заедно много истории в апартамента, в кварталния парк, в любимата таверничка, на прохладния балкон. Вечерите им бяха изпълнени със смях, смешни случки, значими взаимоотношения, но и предадени любови и гръмки сентенции. Често пъти бяха придружавани от любими приятели на г-жа Лили, които бяха свидетели на творческия й път и се възхищаваха от нея. Сред тях и нейният биограф, млад режисьор бохем. Госпожа Кула събра кураж и също покани ухажорите и съмшлениците си, от които бе започнала да страни с течение на годините и похабяването до което води всекидневието. Забележителният йприятел и сънародник художникът Пол и писателите с които разменяха коментари относно погледа на всеки един върху съвременната история.

Тя си спомни всичко това в деня когато Лили влезе безшумно в живота й. Доведе я един следобяд нейна позната, за да види дали би могла да заживее при нея в апартамента. Силите бяха започнали да я напускат. Нуждаеше се от човек около себе си. Годините бяха минали и нейната обична съседка и приятелка ненадейно си бе отишла от този свят. За една година се бе разболяла и споминала безшумно, точно както се бе появила.

Лили току-що бе пристигнала от родната си страна в Източна Европа, но говореше добре гръцки. Беше научила езика с голямо усърдие, за да влезе подготвена взападния „рай“.

Лили й харесваше. Имаше тънко и сторйно тяло, а и душевно й допадаше. Тя бе единственият човек, който й поднасяше цветя за Деня на жената. Малък елегантен букет червени карамфили и благоуханни фрезии. Апартаментът се изпълваше с радост. Усмивката отново намери място върху изпълненото й с болежки тяло. Излегната в леглото, тя съзерцаваше букета и си припомняше живота си. В този дъждовен и влажен пролетен ден бе получила победоносния си трофей. За всичко онова, което бе направила като боркиня в планината и в живота.

С течение на времето двете жени си бяха станали необходими една на друга, като собствено дихание. Бяха се привързали със странна сила, която надмогва възрастта и границите. Дните се изнизваха в строга ритуалност, напомняща на дните в замъци и салони от някаква различна епоха. Сякаш времето бе спряло. Вечер, когато денят ги напускаше, те си спомняха истории от живота си. Истории толкова различни и все пак толкова подобни. О една страна бедност, войни, борби, планини, множество идеали, героични истории за другарство, големи любови, а после забравата. От друга страна, смяна на режими, въжделения и изопаченото им реализиране в действителността, незначителни всекидневни истории, бедност, но и очаквания. Вечерите завършваха със сълзливи събирания на разделени роднини, видяни върху телевизионния екран. Истории, които носеха освобождаващия плач, а след това съня. Сън неспокоен, пълен с объркани и внезапни кошмари. Лица от миналото, обични мъртъвци прииждаха отново и отново, прожектирани върху екрана на нощта и искаха да говорят, да бъдат разпознати. На следващия ден те двете ги обсъждаха и така мъртвите за няколко часа се успокояваха, изчезваха.

Докато на кирия Кула не й се присъни онзи сън. Седеше на балкон над морето. Заслушана в прибоя. На хоризонта небето бе разсечено от ярко червена линия. А след това се бе появила огнена главата на слънцето. Сред лъчите се бе възмогнал образът на приятелката й. Красива и свежа, както на времето, когато й разказваше любопитните си житейски перипетии. Намираше се в голям салон. Около нея дами в красиви дълги до земята тоалети и мъже, които ги гледаха със страхопочитание. Танцуваха валс, въртейки се вихрено и падайки в обятията на кавалерите. Отпиваха вино от чаши на високи столчета, а на бюфетите се предлагаха разноцветни бюда, които изглеждаха украсени с черупчести морски деликатеси. Госпожа Лили, облечена в онази нейна морскосиня въздушна рокля, й махна да отиде при тях. И тогава госпожа Кула взе своето решение. Облече дългата си вечерна рокля, която от години държеше в гардероба, сложи си палтото от камилска вълна и стана от леглото. В последния момент си спомни за своя хубав дървен чадър. Върна се обратно, взе го, отвори вратата и, хвърляйки поглед подире си, каза: „Сега аз заминавам“.

Превод от гръцки: Здравка Михайлова

За Вера Павлу

Павлу е родена в Трикала, Тесалия, през 1967
По баща произходът й е от Халики, Аспропотамос
Майка й е родом от Кардица, района на езерото Пластирас
Следвала е физика в Гърция и хуманитарни науки във Франция
От 2010 работи като психоаналитик
Работила е по проекти за квалифициране на обучители
Живее в Атина, пише и представя книги по психоанализа
в електронни и печатни издания.

От Литеос до Перистери | Από τον Ληθαίο στο Περιστέρι

Ανθρώπινες ιστορίες

Βέρα Παύλου

Στη θεία Κούλα

Η κυρία Λίλυ μπήκε ξαφνικά στη ζωή της κυρίας Κούλας.

 Όσο ξαφνικά είχε μπει κι εκείνη, η άλλη, η Λιλή. Ένα συνηθισμένο πρωινό της είχε χτυπήσει το κουδούνι. Η κυρία Κούλα, χαμένη όπως πάντα στο απέραντο βασίλειο του νοικοκυριού της, έτρεξε βιαστικά στη διπλοαμπαρωμένη πόρτα. Δυσανασχετούσε όπως πάντα. Ποιος πλανόδιος πωλητής προσπαθούσε πάλι να καταλύσει το άβατό της; Μήπως ήταν ο παπάς της ενορίας; Σήμερα, σκέφτηκε μέσα στη θολούρα της, τι μέρα ήταν; Ίσως ήταν η παραμονή των Φώτων. Μπορεί όμως να ήταν και κάποια γερόντισσα του μικρού μαχαλά της πολυκατοικίας. Χρόνια τώρα κλεισμένη στο σπίτι της,  το σώμα την είχε προδώσει, είχε ξεχάσει τον έξω κόσμο. Οι ανταλλαγές της είχαν περιοριστεί στις πληρωμές των παιδιών που της έφερναν τα ψώνια, στις συναλλαγές με την ενορία, στις γριές γειτόνισσες με τα βάσανά τους. Οι λιγοστοί συγγενείς και φίλοι προειδοποιούσαν πάντοτε για την επικείμενη επίσκεψή τους.

-Ποιος είναι;

-Μμμμ

-Μα ποιος είναι λέω;

-Είμαι…, η καινούργια σας γειτόνισσα.

Οι διπλές κλειδαριές άρχισαν να ξεδιπλώνονται προσεκτικά. Υπήρχε τέτοια εξέλιξη στην πολυκατοικία και δεν το γνώριζε; Σε ποιον όροφο άραγε; Πότε έγινε αυτό; Οι γείτονες της ήταν όλοι γνωστοί, όχι μόνον οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και οι ιστορίες τους και τα έπιπλά τους και πάνω από όλα τα καμώματά τους. Το μοναδικό διαμέρισμα που ήταν κάπως πιο απρόσιτο βρισκόταν στη γειτονική πόρτα. Μια φοιτήτρια, οι φίλοι της, ταξίδια στη Θεσσαλονίκη, στο εξωτερικό.

Η πόρτα επιτέλους άνοιξε. Ένας χείμαρρος ομορφιάς κατέκλυσε το σπίτι. Μια ψηλή μελαχρινή ύπαρξη με στητό λεπτό σώμα, μαύρα μαλλιά και απίστευτη αρχοντιά, στεκόταν απέναντί της. Κοιτάχτηκαν. Τα μάτια της ήταν μαβιά, έντονα σαν της πασχαλιάς. Το στόμα θηλυκό με μια υπόνοια χαμόγελου και μικρές ρυτίδες που χανόντουσαν μέσα στη γοητεία που εξέπεμπε. Αργά και σταθερά περιεργάστηκε το υπόλοιπο πρόσωπο. Οι ρυτίδες φανέρωναν μια γυναίκα ώριμη, μιας κάποιας ηλικίας. Απροσδιόριστης. Ήταν από εκείνες τις φυσιογνωμίες που σε αιχμαλωτίζουν με την πρώτη ματιά και παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή, άχρονη. Σα να βγήκαν από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος ολοζώντανες, έτοιμες να σου διηγηθούν οι ίδιες την ιστορία που διάβαζες. Της άρεσε το διάβασμα. Ξεκοκάλιζε τα βιβλία, ρουφούσε τις ιστορίες και ταξίδευε στο χώρο, στο χρόνο, στα πέρατα του κόσμου. Το μυαλό της έτρεξε στα ιστορικά μυθιστορήματα όπου τα πρόσωπα αποτυπωνόταν με τρόπο καθοριστικό πάνω στις γραμμές του βιβλίου, σα να ζωντάνευαν τις λέξεις, τους τόπους, τις ημερομηνίες. Κόμησσες, κυρίες των τιμών, ξεπεσμένοι αριστοκράτες, αθόρυβοι αγωνιστές..

-Το όνομα μου είναι Βασιλική. Λέγετε με όμως Κούλα. Καλώς ορίσατε.

-Ευχαριστώ

Καλώς ορίσατε στο μικρό μας βασίλειο. Ένας ολόκληρος κόσμος με τις ιστορίες του, τις αγωνίες του, σκέφτηκε, με τα όνειρά του. Ξεχασμένος, αθόρυβος και απομονωμένος σα δυσπρόσιτο χωριό της ορεινής Ελλάδας.

-Με λένε Λιλή.

-Χαίρω πολύ.

-Είμαι η γειτόνισσά σας. Η ανιψιά μου, ίσως την έχετε δει, έφυγε για δυο χρόνια με υποτροφία στο εξωτερικό. Μου παραχώρησε το σπίτι της.

Της έκαναν εντύπωση όλα αυτά.

Το επόμενο απόγευμα, η εντυπωσιακή κυρία διέσχισε το κατώφλι της κυρίας Κούλας κρατώντας ένα τεράστιο άλμπουμ στα χέρια. Ο καφές και το τσάι μπήκαν αμέσως στη φωτιά, τα κουλουράκια στόλισαν την πιατέλα και τα σκαλιστά ποτήρια του μπουφέ βρήκαν επιτέλους τη θέση που τους αντιστοιχούσε πάνω στα κολαριστά κεντήματα. Η πορσελάνινη τσαγιέρα σαν κόσμημα το τραπέζι και τα σερβίτσια διαφορετικού μεγέθους και χρώματος γέμισαν με το τσάι και τον καφέ της παρέας. Οι φωτογραφίες μετέφεραν τις δυο γυναίκες σε άλλες εποχές. Η κυρία Λιλή, χορεύτρια με σώμα λεπτεπίλεπτου μπιμπελό, σε μεγάλες αίθουσες της Ευρώπης κάνοντας πιρουέτες, στην αγκαλιά ενός καλοφτιαγμένου χορευτή, στα καμαρίνια με τις άλλες χορεύτριες. Πιο κάτω η ίδια με τον δεύτερο σύζυγό της, στα βουνά της Ελβετίας με χειμερινή αμφίεση, στην Κούβα να χορεύουν στη μέση του δρόμου, στο Μανχάταν με φόντο τις γέφυρες, σε σαφάρι με ρούχα αντίστοιχα στην Αφρική. Στα μεγάλα καφέ της Αθήνας με γνωστούς καλλιτέχνες.

Μια μυθική ζωή που έφερνε κινηματογραφικές εικόνες στη μέση του δωματίου και έκανε τη φαντασία της κυρίας Κούλας να οργιάζει. Αχ και πόσα νέα πράγματα θα είχε να διηγηθεί στα αγαπημένα της ανίψια. Θα φόραγε το θεατρικό της ύφος, θα στεκόταν ορθή στην καρέκλα και με την στεντόρια φωνή της θα διηγούνταν όλες αυτές τις νέες ιστορίες που ξεπήδησαν από την πόρτα του διαμερίσματός της. Οι ιστορίες από τα σκοτεινά παιδικά χρόνια, τις κατοχές, τους πολέμους, τον εμφύλιο, τα βουνά και τους διωγμούς θα διανθιζόταν με ερωτικές ιστορίες μέσα σε μεγάλα υπερωκεάνια, κομψά σαλόνια, όπερες και μεγάλα θέατρα χορού της Ευρώπης. Θα τους έλεγε ότι δεν ήταν όλη η ιστορία γεμάτη πυκνά και βαριά σύννεφα. Την ίδια στιγμή που εδώ μαίνονταν ο καπνός του πολέμου και ο θάνατος, άλλοι άνθρωποι σε άλλα μέρη του κόσμου ζούσαν τη χαρά του έρωτα, της δημιουργίας, των ταξιδιών και της ξεγνοιασιάς. Η μπάλα του χρόνου είχε δυο όψεις.

Οι δυο γυναίκες έπλεξαν πολλές ιστορίες στο σπίτι, στο πάρκο της γειτονιάς, στο αγαπημένο ταβερνάκι, στο δροσερό μπαλκόνι. Τα βράδια τους ήταν γεμάτα γέλια, αστεία περιστατικά, σημαντικές σχέσεις αλλά και προδομένους έρωτες και μεγάλα αποφθέγματα. Τους συντρόφευαν συχνά αγαπημένοι φίλοι της κ. Λιλής που είχαν παρακολυθήσει την καλλιτεχνική της πορεία και τη θαύμαζαν. Ανάμεσα τους και ο βιογράφος της, ένας νεαρός μποέμ σκηνοθέτης. Η κυρία Κούλα αναθάρρησε και κάλεσε κι εκείνη του θαυμαστές της και ομοιδεάτες της που είχε απομακρύνει με το πέρασμα των χρόνων και τη φθορά της καθημερινότητας. Ο ξεχωριστός της φίλος και συμπατριώτης ζωγράφος Πωλ καθώς και οι συγγραφείς με τους οποίους αντάλασσαν σχόλια για τη ματιά του καθενός πάνω στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.

Τα θυμήθηκε όλα αυτά την ημέρα που η Λίλυ μπήκε αθόρυβα στη ζωή της. Την έφερε κάποιο απόγευμα μία γνωστή της για να δει αν μπορούσε να μείνει μαζί της. Οι δυνάμεις της είχαν αρχίσει να την εγκαταλείπουν. Χρειαζόταν μια συντροφιά στο σπίτι. Τα χρόνια είχαν περάσει και η αγαπημένη γειτόνισσα και φίλη είχε εγκαταλείψει αρκετά απότομα τη ζωή αυτή. Μέσα σε ένα χρόνο αρρώστησε και πέθανε αθόρυβα όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί.

Η Λίλυ μόλις είχε έρθει από τη χώρα της στην Ανατολική Ευρώπη, μιλούσε όμως καλά ελληνικά. Τα είχε μάθει με μεγάλη επιμέλεια για να μπει με όρους στο δυτικό «παράδεισο».

Της άρεσε η Λίλυ. Ήταν λεπτή στο σώμα όπως και στην ψυχή. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που της έφερε λουλούδια την ημέρα της γυναίκας. Μια μικρή κομψή ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα και μοσχομυριστές φρέζες. Το σπίτι γέμισε χαρά. Το χαμόγελο ξαναβρήκε τη θέση του στο πονεμένο κορμί. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, κοίταζε την ανθοδέσμη και αναπολούσε τη ζωή της. Αυτή τη βροχερή και υγρή μέρα της άνοιξης, είχε πάρει το τρόπαιό της. Για όλα όσα είχε κάνει ως αγωνίστρια στα βουνά και στην ζωή.

Με το πέρασμα των χρόνων οι δυο γυναίκες έγιναν η μία η ανάσα της άλλης. Δέθηκαν με μία περίεργη δύναμη που ξεπερνά ηλικίες και σύνορα. Οι μέρες κυλούσαν μέσα σε ένα αυστηρό τελετουργικό που θύμιζε τη ζωή σε πύργους και σαλόνια μιας άλλης εποχής. Σα να είχαν σταματήσει το χρόνο. Τα βράδια, όταν η μέρα τους εγκατέλειπε, θυμόντουσαν ιστορίες από τη ζωή τους. Ιστορίες τόσο διαφορετικές κι όμως τόσο όμοιες. Από τη μία πλευρά φτώχια, πόλεμοι, αγώνες, βουνά, πολλά ιδανικά, ηρωικές συντροφικές ιστορίες, μεγάλοι έρωτες  κι ύστερα η λήθη. Από την άλλη, αλλαγές καθεστώτων, οράματα και στρεβλές πραγματώσεις, μικρές καθημερινές ιστορίες, φτώχια αλλά και προσδοκίες. Οι βραδιές έκλειναν με δακρύβρεχτες  επανευρέσεις συγγενών στο κουτί της τηλεόρασης. Ιστορίες που έφερναν το λυτρωτικό κλάμα κι έπειτα τον ύπνο. Έναν ύπνο ανήσυχο, γεμάτο όνειρα μπερδεμένα και ξαφνικούς εφιάλτες. Πρόσωπα από το παρελθόν, νεκροί, αγαπημένοι, ερχόντουσαν και ξαναρχόντουσαν, προβαλλόντουσαν στη νυχτερινή οθόνη και ζητούσαν να μιληθούν, να αναγνωριστούν. Την επόμενη μέρα τα συζητούσαν οι δυο τους και έτσι οι νεκροί για μερικές ώρες ηρεμούσαν, χανόντουσαν.

Ώσπου η κυρία Κούλα είδε εκείνο το όνειρο. Καθόταν σ’ ένα μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα. Άκουγε τον παφλασμό τον κυμάτων. Το βάθος του ουρανού σκίστηκε από μια κατακόκκινη γραμμή. Κι έπειτα εμφανίστηκε φλογισμένο το κεφάλι του ήλιου. Μέσα από τις ακτίνες αναδύθηκε η μορφή της φίλης της. Όμορφη και δροσερή όπως τότε που της έλεγε τις περίεργες περιπέτειες της ζωής της. Βρισκόταν σε ένα μεγάλο σαλόνι. Γύρω της κυρίες με όμορφα μακριά φουστάνια και άνδρες που τις κοίταζαν με δέος. Χόρευαν βαλς, στροβιλιζόμενες και κατέληγαν στις αγκαλιές των κυρίων. Έπιναν σε ψηλά κολονάτα ποτήρια και οι μπουφέδες είχαν πολύχρωμες πιατέλες που έμοιαζαν στολισμένες με όστρακα. Η κυρία Λιλή ντυμένη μ’εκείνο το θαλασσί αέρινο φόρεμα της ένευσε να πάει κοντά τους. Και τότε η κ. Κούλα πήρε την απόφαση της. Ντύθηκε με το μακρύ βραδινό της φόρεμα που το κρατούσε χρόνια κλεισμένο στη ντουλάπα, έβαλε το καμηλό παλτό και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Τελευταία στιγμή θυμήθηκε την καλή ξύλινη ομπρέλα της. Γύρισε, την πήρε, άνοιξε την πόρτα, και στρέφοντας το βλέμμα προς τα πίσω είπε: «Εγώ τώρα φεύγω».

---

Η Βέρα Παύλου γεννήθηκε στα Τρίκαλα-Θεσσαλίας το 1967
Η πατρική της καταγωγή  είναι από το Χαλίκι Ασπροποτάμου
Η μητρική της καταγωγή από την Καρδίτσα-Λίμνη Πλαστήρα
Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στην Ελλάδα και Επιστήμες του
Ανθρώπου στην Γαλλία. Δουλεύει από το 2010 ως ψυχαναλύτρι
Εχει εργαστεί στο χώρο επιμόρφωσης εκπαιδευτικών
Ζει στην Αθήνα, γράφει και παρουσιάζει ψυχαναλυτικά
Βιβλία σε ηλεκτρονικές και έντυπες εκδόσεις

* * *

Колонката на Здравка Михайлова е поредица от текстове и преводи на новия ни гост-автор, на най-разнообразна тематика.

Здравка Михайлова е завършила „Журналистика и масови комуникации” в СУ „Кл. Охридски” и „Международна организация и дипломация” в Атинския университет, където е специализирала и съвременна гръцка литература. Със стипендия на фондация „Andrew Mellon“ e изследвала архива на Костас Варналис в Генадиевата билблиотека в Атина.

Работила е като репортер и редактор в Радио София. От 1994 г. работи в Министерство на външните работи, секция „Гърция и Кипър”. Има четири мандата в българското посолство в Атина, където работи и сега. Превела е на български 50 книги от гръцки и кипърски автори, автор е на публикации предимно на културна и литературна тематика, пътеписи, есета, студии и др. Водила е рубрика „Из библиотеката на съседа” (2012-2016) за съвременна гръцка литература, представяща и автори от други националности, които тематизират Гърция. Участвала е в международни конференции на тема литература, език и култура.

Отличена с Държавна награда на Гърция (2010) за най-добър превод за поетична антология със стихове на Янис Рицос със заглавие „Писмената на зрящия” (изд. „Стигмати”, 2009), награда „Ригас Велестилис“ (2005) за най-добър превод на произведение на балканската литература за изданието „Андреас  Ембирикос: поет, сюрреалист, психоаналитик и фотограф (изд. „Фондация за българска литература“, 2002) и наградата „Дедалос“ на Съюза на гръцките писателите (2019) за приноса й в литературното и междукултурното общуване.

Член е на Европейската асоциация по неоелинистика, ПЕН Клуб (България), Съюз на писателите (Атина), Сдружение на българските писатели, Съюз на българските журналисти, Дружество на българските неолинисти „К. Паламас“. От основаването му през 2017 г. е зам-председател на Гръцко-българско сдружение „Аристотел – Мост за култура“.