МАГДАЛЕНА

Динос Христианопулос

Разпознах го щом го видях, редовно слушах проповедите му,
продадох и един имот на леля ми за да го последвам.

А когато вече всичко изхарчих, реших да продам и тялото си,
отначало на хората от керваните, след това на митарите;
спах с обръгнали римляни, и фарисеите не са ми чужди.
Но сред всичко това не забравях очите му.
Месеци наред тичах заради него от Храма до пристанището
и от града до Елеонската планина.
Господин продавецо на благовония, направете ми моля малка отстъпка.
За цял алабастров съсъд спестяванията ми не стигат.

А трябва да се сдобия с това миро от четирийсет благовония.
С това миро ще помажа нозете му,
с тези коси ще избърша нозете му,
с тези устни нозете му прелестни и пречисти аз ще целуна.
Зная, това миро е прекомерно много за покаянието,
при все това за любовта то е малко.
И ако един ден приема християнството, то ще е заради неговата любов
и ако приема мъченичество заради Него, неговата любов ще ми бъде вдъхновение.
Защото, Господи, любовта разпалва вярата ми, а обичта – покаянието,
и може би навеки името ми ще остане като символ
на спасилите се и избавили се, „понеже силно са обичали ”.

От стихосбирката „Времето на мършавите крави“, 1950
Превод от гръцки: Здравка Михайлова

Μαγδαληνή

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.

Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ το Ναό στο λιμάνι
κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών.
Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.

Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ’ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».

Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950)